Dear You,
Screenwriters and directors are thieves. We secretly steal the truth seen and encountered, and we reconstruct it as our own. We secretly write stories that may not happen in real life but we turn them into reality in our scripts. We secretly tell our crews to build sets resembling? something from our memories (or oftentimes we simply copy real locations). If some truths don’t appeal to us, we fix or twist them, and retell them as realities.
We have our version of reality. Actually, everyone has their own version of reality. No matter how well we think we know our friends, they are who they are as defined or written by us. When I see you, I have my version of who you are. Likewise, you have your version of who I am. I even have my own version of ‘me’ that you may not agree.
Writing, creating and imagining are the basic nature of screenwriters and directors. If you make movies for 5-10 years in a roll, you’ll dream in movies. You’ll see strangers as characters, surrounding as shots (like when Neo in The Matrix see everything in green digital codes). It is necessary for me to quietly watch and observe, and act like a defeated, shy spirit. I might have stolen a look at you on the day we meet within the distance of 450 metres, If I like you, I can’t help but think of your stories, about what have happened and what will happen. I hope you aren’t offended if what I write about you isn’t real. But that is how I imagine you to be. And I promise that only people in Sathorn Soi 1 know about this story. If there are to be more, I will let you know later.
Thank You,
Nawapol Thamrongrattanarit

ถึง คุณ
คนเขียนบทและผู้กำกับภาพยนตร์คือขโมย เราแอบเอาความจริงที่เราเคยเห็นเคยประสบมาประกอบทำขึ้นใหม่ให้กลายเป็นงาน เราแอบเขียนเรื่องที่อาจจะไม่เกิดขึ้นในชีวิตแต่เราทำให้มันเกิดขึ้นจริงในบทภาพยนตร์ เราแอบบอกให้ทีมงานสร้างฉากที่คล้ายๆ กับความจริงที่เราจำมาจากที่ไหนสักที่ (หรือหลายครั้งเราก็ก๊อปปี้จากสถานที่จริงมาเลยด้วยซ้ำ) ถ้าความจริงอันไหนไม่ถูกใจ เราก็แอบแก้ไข หรือดัดแปลงส่วนใดส่วนหนึ่ง แล้วบอกว่านี่คือความจริง
เรามีความจริงในแบบของเราเอง อันที่จริงทุกคนมีความจริงในแบบของตัวเอง ไม่ว่าเราจะรู้จักเพื่อนเราดีแค่ไหน เพื่อนเราก็จะเป็นเพื่อนเราในแบบที่ตัวเรานิยามหรือเขียนขึ้น เวลาผมเห็นคุณ ผมก็จะมีคุณในแบบของผม และคุณก็มีผมในแบบของคุณ หรือกระทั่งผมก็มีผมในแบบของผมที่คุณอาจจะไม่เห็นด้วย
การเขียน การสร้าง การเพ้อเจ้อและมโนฯ คือสันดานพื้นฐานของคนเขียนบทและผู้กำกับภาพยนตร์ ถ้าหากคุณทำสิ่งนี้ไปสัก 5-10 ปีติดต่อกัน คุณจะฝันเป็นภาพยนตร์ คุณจะเห็นคนแปลกหน้าเป็นตัวละคร คุณจะมองเห็นสิ่งรอบๆ เป็นช็อตเป็นซีน (คิดถึงตอนนีโอ ใน the matrix เห็นทุกอย่างเป็นตัวเลขเขียวๆ วิ่งไปมา) เป็นความจำเป็นที่ผมจะต้องแอบมอง แอบสังเกต ปฎิบัติตัวเหมือนผีขี้แพ้ เหมือนวิญญาณขี้อาย ในวันที่เราเจอกันในระยะที่ไม่เกิน 450 เมตร ผมอาจจะเคยแอบมองคุณ ถ้าหากผมชอบคุณ ผมอดไม่ได้หรอกที่จะคิดถึงเรื่องราวก่อนหน้านี้ของคุณ หรือ เรื่องราวหลังจากนี้ , หวังว่าคุณคงไม่โกรธ หากที่ผมเขียนมันไม่ได้เป็นเรื่องจริง แต่นั่นมันเป็นสิ่งที่ผมคิดว่าคุณจะเป็น และผมสัญญาว่าจะมีแต่คนในซอยสาทร 1 เท่านั้นที่รับรู้เรื่องนี้ หากมีจะมีมากกว่านี้ ผมจะแจ้งให้คุณทราบในเวลาถัดไป
ขอบคุณคุณ
นวพล ธำรงรัตนฤทธิ์