Concept

In the two decades that I have worked as an artist, the many good friends I’ve made and the teachers, students and other good people I’ve met have blessed me with the seeds of kindness. It is because of them that I have had the strength and determination to build a life, a family and a home with my own two hands.

The craving for material success has never driven me to work so hard that my health and happiness have ever been at risk. Instead, art has sustained me. It has brought me a peace and contentment that I have been able to share with my two children and the people closest to me. Everyone with an interest in learning from art can find a freedom to express themselves that is appropriate to their age and that opens up their hearts to new possibilities. Just seeing young children giving voice to their dreams and imagination fills me with confidence that the next generation will continue to love, value and have faith in the power of art, as I have done.

Each morning before the darkness lifts, the birds begin to twitter in the branches of the trees. It is time to rise from my bed and set to work again. I am filled with a vitality that is matched by the world outside my window. In the early dawn the color of the sky blends with the fields that surround the house. This and the quiet of the garden stir in me boundless imaginings. Some days happy swarms of bees descend on the white blossoms that cover the crown flower bushes. Their fragrance fills the air as I walk by. The sun shines golden now on the stands of bamboo, but the birds continue to chirp happily. Although the demands of the world outside sometimes intrude upon this peaceful place, I am unperturbed. I retain an inner calm.

This feeling gradually builds to a joy that seems, to me, to be a kind of bonus. It is my reward for each work of art I complete. Any awards I’ve won are merely frosting on the cake - a source of pride that motivates and encourages me to go on creating. I like to think of them as my children - little points of light that twinkle brightly in the vast night sky.

When you find contentment in life, when life ceases to be a struggle for what you don’t have, you discover a way of working and living that brings you inner peace. You learn, too, to reflect on your life and yourself. Your decisions are carefully considered and well thought-out. They aren’t desperate acts or pleas for luck. You’re happy to give free rein to your imagination. You take pleasure in dreams of peace and composure. Even in the midst of flux and uncertainty, you remain centered and focused if you are aware of the light that shines inside you. You can find joy in art. You can treasure love without fear of failure or an excessive hunger for success. Although you may be tested at times, you should keep your composure, determined to carry on, remembering the words of your teachers and those who have offered guidance along the way. You should bow to them in the highest respect for the wisdom they have shared with you. Close your eyes halfway and reflect on the fact that artists are taught not to give in to discouragement or disappointment. Instead, when they are tired, they take a moment and compose themselves. They lay down their burdens and slough off their exhaustion. Then they pick up their burdens once again and turn their faces to the future, knowing that their true destination lies ahead.

Teerawat Kanama
silpa larnkoon
Sept. 7, 2010
English translation by R. Michael Crabtree

ลุเข้าสองทศวรรษ ในขบวนแถวของศิลปิน กับกัลยาณมิตรที่มาก มีรอยยิ้มยินดี ตลอดจนครู อาจารย์ บัณฑิต และผู้ทรงคุณธรรมหลายท่านที่บรรลุอภิญญาได้โปรยหว่านเมล็ดพันธุ์แห่งความกรุณานี้มาให้โดยตลอดจน ทำให้บังเกิดความทุ่มเทพยายามทั้งหมด สร้างชีวิต สร้างครอบครัว สร้างเคหสถานแห่งนี้ด้วยสองมือเรา

แม้เนิ่นวัน ชีวิตมิได้ถูกปล่อยให้แรงปรารถนาในโภคทรัพย์จนเป็นเหตุให้ต้องทำงานหนักหามรุ่งหามค่ำ อันอาจบั่นทอนทำลายกายใจ ศิลปะจะเป็นเครื่องปลงใจให้เกื้อหนุนหล่อเลี้ยงชีวิตให้อยู่ได้อย่างพอดี ทั้งยังมีเวลา มากพอกับการส่งต่อความรู้นี้กับบุตรทั้งสอง รวมถึงมิตรสหาย ผู้ใคร่อยากเรียนรู้ในศิลปะ เด็กทุกคนต่างแสดงออก ได้อย่างสดใส สมวัย และเบิกบานใจยิ่งนัก อะไรจะยินดีเท่าได้แลเห็นเด็กน้อยแสดงตัวตนตามความคิดฝัน ตามจินตนาการ ต่อจากนี้อาจเชื่อมั่นว่า อนาคต เขาจะเป็นคนรุ่นถัดไปที่รัก ศรัทธา และใส่ใจในศิลปะนี้แน่แท้

ในทุกเช้าก่อนราตรีจะลาลับ สกุณาขับขานหวานวิเวกยามอรุณเบิกฟ้า ได้เวลาที่ต้องผละจากที่นอน ณ บัดนั้น การงานก็เริ่มต้นขึ้น พลังชีวิตยังเบิกบานเช่นนี้ ตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางดีนัก ความบรรสานกลมกลืนกับท้องทุ่ง รอบบ้าน และความร่มรื่นในสวนอันสงบ ก่อเกิดจินตนาการไม่รู้จบสิ้น กระทั่งบางวันแลเห็นแมลงภู่ ผึ้ง มักมาตอม หึ่งๆ เมื่อดอกแก้วบานขาวพราวเต็มต้น เมื่อได้สัมผัสผ่าน กลิ่นหอมก็อวลมา แม้ดวงตะวันทอแสงเหนือกอไผ่แล้ว ก็ตาม วิหคยังเริงร้องอย่างมีความสุข บางคราหากต้องข้องแวะความวุ่นวายของสังคมรอบข้าง ทว่า ดวงใจสิ ไม่รู้สึก วูบไหวใดๆ เลย

จนต่อมาได้กลายเป็นความปิติยินดี เสมือนเป็นบำเหน็จตอบแทน เมื่องานแต่ละชิ้นสำเร็จลง รางวัลที่ได้ รับเป็นแค่ความอิ่มเอมใจ และถือเอาเป็นความภาคภูมิแห่งต้นธารการรังสรรค์ชีวิตของตัวเองในภายภาคหน้า ให้ได้ กล้าดำเนินไป แล้วรอว่าดาวเล็กๆ นี้อาจจะทอแสงสุกใส คอยประดับประดาและจะขอเป็นนัดดาแห่งห้วงทิฆัมพร

ที่สุดชีวิตเป็นไปอย่างพอดี มิใช่การดำรงตนอย่างซอมซ่อ เผยวิธีพากเพียรปฏิบัติอย่างมีความสุข และรู้ถึง วิธีพิจารณาตนเอง ตัดสินใจสิ่งใดย่อมผ่านการครุ่นคิด ทบทวน ไม่บ่นท้อหรือพึมพำขอพร พึงใจไปกับการต่อเติม จินตนาการ ความฝันที่สงบสำรวม แม้อยู่ท่ามกลางกระแสแห่งการเปลี่ยนแปลง หากได้ล่วงรู้ความฉายโชนภายใน ตั้งสติ รวมศูนย์สมาธิ ยึดเอาความน่าอภิรมย์ของศิลปะไว้ขับกล่อมถนอมรัก โดยไม่คร้ามเกรงต่อความล้มเหลว และไม่หลงเพลิดไปกับความสำเร็จ ถึงบางคราต้องแช่มช้า แต่ควรให้สง่างาม ตั้งมั่นในวิริยะ คอยสดับถ้อยคำครู อาจารย์อยู่เนืองนิจ แล้วควรยืนนิ่งอยู่ในท่วงท่าคารวะอย่างสูง ต่อความรู้ที่รับมา ปล่อยเปลือกตาหรี่ลงครึ่งหนึ่ง แล้วพิจารณาว่า คนศิลปะมิได้ถูกสอนให้ทดท้อ แต่หากเหนื่อยล้า ควรหยุดพักแล้วสงบนิ่ง วางสัมภาระลง หายเหน็ดเหนื่อยเมื่อใดจงหยิบฉวยสัมภาระแล้วหยัดกายามุ่งหน้าต่อ ปลายทางยังรั้งรอเราอยู่เสมอ

ธีระวัฒน์ คะนะมะ
ศิลปะลานคูน
เจ็ดกันยาห้าสาม